ประวัติความเป็นมา

        ชื่อสำนักงานจังหวัดปรากฎขึ้นเป็นครั้งแรกในพระราชบัญญัติ ระเบียบบริหารราชการแผ่นดิน พุทธศักราช ๒๔๙๕ ในส่วนที่ว่าด้วยการ แบ่งส่วนราชการของจังหวัด ตามมาตรา ๓๘ ได้บัญญัติให้แบ่งส่วนราชการของจังหวัด ดังนี้

        สำนักงานจังหวัด มีหน้าที่เกี่ยวกับราชการทั่วไปของจังหวัด และมีผู้ว่าราชการจังหวัด เป็นผู้ปกครองบังคับบัญชาและรับผิดชอบ

        ส่วนราชการต่าง ๆ ซึ่งกระทรวง ทบวง กรม ได้จัดตั้งขึ้น มีหน้าที่เกี่ยวกับราชการ ของกระทรวง ทบวง กรมนั้นๆ

        แม้ว่ากฎหมายฉบับดังกล่าว ได้กำหนดให้มีสำนักงานเป็นศูนย์กลางในการบริหารราชการ อำนวยการ และประสานราชการจังหวัด ตั้งแต่พุทธศักราช ๒๔๙๕ ก็ตาม แต่ก็ยังมิได้มีการจัดตั้งสำนักงานจังหวัด  กระทรวงมหาดไทยโดยความเห็นชอบของคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ ๒๘ สิงหาคม ๒๕๑๖ จึงได้กำหนดให้มีอัตรากำลังเจ้าหน้าที่ เพื่อทำหน้าที่ช่วยเหลือผู้ว่าราชการจังหวัดขึ้นในสำนักงานจังหวัด จำนวน ๕ จังหวัด และได้มีมติคณะรัฐมนตรี เมื่อวันที่ ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ. ๒๕๑๘ กำหนดให้ขยายการจัดอัตรากำลังเพิ่มขึ้นใน ปี พ.ศ. ๒๕๑๘ อีกจำนวน ๑๖ จังหวัด และในปี พ.ศ. ๒๕๑๙ จำนวน ๔๙ จังหวัด ทั้งนี้เพื่อให้สำนักงานจังหวัดเป็น หน่วยงานที่มีขีดความสามารถในการบริหารราชการส่วนภูมิภาค ดำเนินการเป็นศูนย์กลางในการบริหารงานของผู้ว่าราชการจังหวัด ได้เช่นเดียวกับสำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทยในส่วนกลาง

        เนื่องจากสำนักงานจังหวัดเป็นหน่วยงานราชการ จึงมีการจัดโครงสร้างและการบริหารจัดการในรูปแบบขององค์การระบบราชการ ที่แบ่งงานกันตามความถนัดเฉพาะด้าน ยึดหลักสายการบังคับบัญชา ตามลำดับชั้น ยึดกฎหมายและระเบียบเป็นหลักในการปฏิบัติงาน เน้นความสัมพันธ์ ที่ไม่เป็นส่วนตัว ไม่ยึดติดในตัวบุคคล แต่ยึดตำแหน่ง เป็นหลัก รับบุคลากรเข้าทำงานและเลื่อนตำแหน่ง หรือให้ผลตอบแทน ตามความสามารถ และมีความมั่นคงในอาชีพการงาน โดยมีการแบ่ง โครงสร้างก่อนการปฏิรูประบบราชการ ออกเป็น ๓ ฝ่ายดังนี้

        ในปี พ.ศ. ๒๕๔๘  อ.ก.พ. สำนักงานปลัดกระทรวงมหาดไทย ได้มีมติ  ในการประชุม ครั้งที่ ๓ / ๒๕๔๘ วันที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๘ อนุมัติให้จัดตั้ง กลุ่มบริหารทรัพยากรบุคคลขึ้นในโครงสร้างการแบ่งงานภายในสำนักงานจังหวัด ส่งผลให้สำนักงานจังหวัดมีโครงสร้างใหม่ดังนี้